تقدیر بی تقصیر نیست

داخل ماشین فکرم همش پی این بود که چه چیزهایی قرار است از دهانش بشنوم. من به او گفته بودم فرار نمی کنم، گفته بودم می ‏مانم پس هرچه می گفت نباید عکس العمل نشان میدادم یا پریشان می شدم، باید مثل خودش گوش میدادم، نباید سوال می پرسیدم، ‏باید می گذاشتم حالا که تصمیم گرفته حرف بزند، هرچه میخواهد بریزد بیرون و خودش را راحت کند. مشخص بود خودش هم ‏خسته و نالان است. آخر مگر یک آدم چقدر می تواند این همه حرف را در دلش نگه دارد؟ آدم باید با یکی حرف بزند. باید خودش ‏را خالی کند. راحت کند. عذابی که میکشد را از جانش بیرون بکشد و خلاص شود. ‏